THE LAST POST

De blogpost hieronder is het laatste bericht dat wij van de Garlicbirders mochten ontvangen. Dat betekent overigens niet dat de desbetreffende vogelaars zijn opgehouden met vogelspotten, zeker niet! Inmiddels telt hun lijst van vogelwaarnemingen 275 soorten.

Hoe komkommer het Garlicbirden redde

U heeft alweer een hele tijd niets van onze Garlicbirders vernomen. Daardoor heeft u, lieve lezer, niets meegekregen van de ernstige bestaanscrisis die dit vogelgenootschap heeft doorgemaakt, en…te boven is gekomen! Die lange stilte zijdens de Garlicbirders heeft overigens niets met die crisis te maken, maar komt voort uit hun gebruikelijke communicatieve laksheid.
Maar u wilt natuurlijk weten van die crisis! Dat begrijpen wij, en daarom hier het hoe en wat ervan…

De bestaanscrisis, en hoe komkommer redding bracht!

U kent natuurlijk de grondslag van The Garlicbirders, de omstandigheid waarop hun naam is gestoeld. U hoeft alleen maar op deze pagina te kijken: ‘vogels en knoflook....onze passie!’ en ‘Vogels kijken met broodjes met knoflook-cervelaat, salami of chorizo in onze rugzak, dat is onze lust en ons leven!!! ‘, en het is duidelijk. En door de jaren heen werd er trouw gevogeld onder het nuttigen van broodjes of boterhammen met knoflookworst. Toegegeven, een enkele keer zal er dan eens kaas op het brood hebben gezeten, maar knoflookworst was en bleef het preferente beleg. Tot, en wellicht kunt u zich er iets bij voorstellen, lieve Knofvogelvriend, tot de lust in knoflookworst begon af te nemen, ja, zich langzaam omvormde naar een afkeer ervan…! De Garlicbirders beseften maar al te goed wat dit betekende en probeerden met de moed der wanhoop over hun afkeer heen te stappen. Maar uiteindelijk moesten zij zich gewonnen geven. En zo, na wel 4 of 5 maal brood met kaas op rij, gebood de eerlijkheid hen zich te bezinnen op het onvermijdelijke…het opheffen van The Garlicbirders! U mag, waarde lezer, aannemen dat onze Birders een bijzonder moeilijke tijd doormaakten. Maar u weet: in de moeilijkste tijden worden de beste ideeën geboren. En zo was het ook hier! Nu moet u weten dat de broodjes met kaas uit frisheidsoverwegingen ook met schijfjes komkommer waren belegd. Wat werkelijk goed werkte. En het was Garlicbirder D. die opperde dan ook eens komkommer op knoflookworst te proberen. En zo gezegd, zo gedaan! En, beste knofvogelvriend, we kunnen het u ook aanraden! Wat een succes! Met de komkommer ertussen gingen de knoflookbroodjes er weer in als koek! Uit inmiddels eigen ervaring kunnen wij ook zeggen: knoflookworst met komkommer, voortreffelijk! En daarmee is het voortbestaan van The Garlicbirders verzekerd!

Onverdroten verder vogelen

Maar crisis of niet, het vogelen ging gewoon door, zo kennen we onze Garlicbirders ook wel weer. En kwamen er deze afgelopen maanden geen nieuwe soorten op de GB-lijst bij, er werden wel heel bijzondere waarnemingen gedaan, en nieuwe gebieden ontdekt. Zo zagen de Birders in het riet langs de dijk van Workum naar Hindeloopen, en dat dus midden in de zomer, 2 baardmannetjes! Hun getwinkel verried hun aanwezigheid. Langs diezelfde dijk zagen zij eerder enkele krooneenden. Ook geen dagelijkse kost.
Een zomers weekje in Zuid-West Friesland leverde toch zo maar 75 soorten op, met daaronder bijvoorbeeld de purperreiger en blauwe kiekendief.
Maar de allermooiste waarneming was een gecombineerde die onze Birders beleefden terwijl zij op een steiger hun knofbroodje zaten te eten in een vennetje in de Kalmthoutse Heide bij Kortenhoef.
In het vennetje zwommen 2 dodaarsjes in prachtig zomerkleed, met bij zich, en dat was nog het mooiste, 4 levendige jongen, de eerste dodaarsjonkies die de Birders ooit zagen. Terwijl het dodaarsgezin in het ven rondzwom, liep er in de rietkraag rondom een donkere, waterhoenachtige gestalte nerveus heen en weer. De Birders kregen hem niet goed in het zicht. Tot…een dodaars het dier te dicht naderde waardoor het zich gedwongen zag uit de rietkraag in het zonlicht te treden. De Garlicbirders kregen nu een waterral te zien, zo mooi als zij hem niet eerder zagen. En zo mooi als waarschijnlijk niet veel andere vogelaars dit schuwe dier te zien krijgen! Nauw is de waterral weer in het riet verdwenen, als recht en laag boven de Birders een boomvalk overkomt met een muis in z’n klauwen. Onze vrienden zien z’n tekening en kleuren heel goed. Zo’n beetje boven hen pakt het valkje de muis in z’n bek en slikt het diertje in 1 hap door. Het was alweer enkele jaren geleden dat zij een boomvalk zagen, en nu deze prachtige waarneming! The Birders zijn verrukt! En nu dubbel zo blij dat komkommer hun genootschap heeft gered!

MEIVAKANTIEFEEST: 101 SOORTEN!

We hoeven ons natuurlijk niet af te vragen wat The Garlicbirders doen als zij meivakantie hebben: ze gaan eropuit! Dat deden de 2 birders die afgelopen anderhalve week vrij waren dan ook: voor een extra lang weekend naar Smeerling in Westerwold, Zuidoost Groningen, voor een dag naar de nieuwe natuur bij Zierikzee, en voor een zeer vroege ochtend naar de Ackerdijkse Plassen, boven vliegveld Zestienhoven (Rotterdam - The Hague Airport bekt gewoon niet). En zij kwamen terug met de indrukwekkendste vogellijst ooit: Zij zagen meer soorten dan bijvoorbeeld op hun Denemarken- en Polenreizen, of hun meivakantieweek (let wel: week!) bij de om zijn vogelrijkdom bekend staande Baai van de Somme. Ja lieve lezer, ook wij moesten even met de ogen knipperen toen de Garlicbirders ons een lijst overlegden met daarop maar liefst 101 door hen waargenomen soorten! En dan gaat het om zéker waargenomen soorten, zo kennen wij onze birders wel. De 'waarschijnlijk wel' haviken of 'mogelijke' witgatjes zijn niet meegeteld, mind you! (Download hier de lijst.)
En bij zoveel soorten zitten allicht ook bijzondere, bijzondere in het algemeen, of bijzonder voor onze knofvogelaars. We noemen er enkele:
In het fraaie landschap rond Smeerling stikte het naar verwachting van de geelgorzen, die ziet men zo hier in het Westen niet, deze stevige diertjes met hun knalgele kopjes. Ook daar in het oude landschap zagen zij bonte vliegenvangers, wat voor hen best een tijd geleden was; met als topstuk het volmaakt zwart-witte exemplaar bij Ter Wupping, in Nederland zelden te zien! De boomleeuwerik leerden zij hier eerst goed kennen, maar verwarden deze juist daardoor nogal eens met de boompieper (terwijl de vogelgidsen niet over een gelijkenis tussen deze twee soorten reppen, vreemd). De zwarte en de gekraagde roodstaart zagen zij (die laatste vanuit de woonkamer van hun boerenappartement te Smeerling). De oeverzwaluw boven de Ruiten Aa (met eerder de boeren- en de huiszwaluw, en later bij Zierikzee nog de gierzwaluw maakte dit het dagzwaluwenkwartet compleet); in Plan Tureluur bij Zierikzee waren het de al mooi op kleur zijnde kemphanen die de show stalen, naast de menigte rotganzen die zich aan het verzamelen was voor de trek naar het noorden; en op vroege vogelexcursie in het anders afgesloten deel der Ackerdijkse Plassen zagen onze knofvogelvrinden warempel, zij het op afstand, een steltkluut. De begeleidende gidsenden en natuurbeschermenden wilden er niet zo aan (vanwege de zeldzaamheid van het dier), maar onze Garlicbirders zagen deze superlangbeen ooit een paar maal eerder en wisten: zo is er maar 1!
U begrijpt, beste lezer, dat dit al met al een waar meivakantiefeest voor onze Garlicbirdenden is geweest!

Grootste...knaagdier van Europa

Er kan de Garlicbirders vast wel wat verweten worden, maar eenkennigheid in ieder geval niet. Zien zij een opvallende boleet of een volle struik hop, een grillig vergroeide den of een drukke hermelijn, zij zullen deze zeker hun onverdeelde aandacht schenken en genoegen putten uit de waarneming. Op hen is het aloude motto van dr. Fop I. Brouwer zeker van toepassing: ‘Alles wat groeit en bloeit en ons altijd weer boeit’. Natuurlijk is hun de vogelwereld bij uitstek lief, en wat deden de soms bijzonder goede waarnemingen van de vele broedtijddrukke grote bonte spechten hen vandaag deugd, daar in Klein profijt aan de Oude Maas. Of het virtuoze, vaak dadaïstische gezang van de zanglijsters die juist ook in dit gebied met zovelen bivakkeren. Mezenroep en vinkenslag, paartjes groenlingen, de nu bijna tamme merels vlak langs het pad…dit alles maakte al ruimschoots de ervaring goed van een in sportkledij voorbij hollend glutenvrij echtpaar waarvan de man op een door het wilgenbos galmend volume converseerde. Ja, met de spechten alleen al was het een topwandeling geweest, maar…bijna waren onze knofvogelaars de oude wilgenplantage alweer uit, of wat zagen zij daar in het water naast hun pad, met zijn brede achterhoofd met kleine hoge oortjes, ronde neus en donkere kraaloogjes die schuin achterwaarts hen observeerden?…Een bever! Geen muskus- of beverrat, maar onmiskenbaar een bever! 3 seconden lang zagen zij de kop van het knaagdier, en toen dook het onder, nog heel even een stukje rug tonend.
Onze Garlicbirders hebben nog een kwartier lang op het houten bruggetje bij de plaats der ontmoeting gezeten, lekker een knofbroodje wegwerkend en het laatste pakje chocomel van het seizoen. Natuurlijk zagen zij de bever niet meer. Maar er waren wel spechten en buizerds, en er was de warme herinnering aan de ontmoeting met het grootste knaagdier van Europa. Het was een goede dag geweest.

De eerste lentewandeling...52 soorten en 4 primeurs!

Na de afgelopen maand een aantal best wel prettige, maar niet hyperspectaculaire vogelwandelingen gelopen te hebben (bij nader inzien was die over de Hoge Veluwe zeker een blog waard geweest, ik zal dit toch eens onder de aandacht van onze knofvogelenden brengen), na nu dus een aantal minder spectaculaire wandelingen achter de rug te hebben, was het voor The Garlicbirders vandaag De Eerste Lentewandeling van het jaar. De weersverwachting was niet bijzonder goed. Onze vrinden kleedden zich op een snijdende koude met vlagen miezerregen. Voor de verrekijkers namen zij speciale droogdoeken mee. Mede vanwege de weersverwachting hadden zij gekozen voor de op 10 minuten gaans per auto liggende Ackerdijkse Plassen, welk gebied hen met zijn bomenrijen en kleine bossen zou beschutten tegen de wind. Maar hun keuze was ook op dit gebied gevallen vanwege de meldingen van grutto’s en sijsjes. De grutto’s omdat deze Vogels des Vaderlands net gearriveerd waren van hun trek uit het zuiden (vorig weekend zaten ze nog in Portugal); de sijsjes omdat Garlicbirder D. deze diertjes in haar vogelloopbaan nog maar weinig had gezien, wat toch een beetje…nu ja, ze wilde graag sijsjes zien. En om het maar meteen te verklappen: ze hebben de grutto’s en de sijsjes gezien! We komen er zo op terug. Maar ze hebben er ook andere vogels gezien. Bij elkaar maar liefst 52 soorten! Op een eerste lentedag! En….Ach, laat ons niet te hard van stapel lopen en kalm het hele verhaal vertellen. Om te beginnen bij de gelukkige omstandigheid dat het de eerste 100 meter van de wandeling nog zeer fijn miezerde, bij nauwelijks wind, maar dat het daarna droog bleef en dat de zon zelfs doorbrak.  En vervolgens dat het bij de aalscholverkolonie een gezellige drukte was van nestelende vogels met al her en der enig kroost. Het geluid in zo’n kolonie is als dat van een drukbezocht warenhuis. Op de voorgrond zwommen kuifeenden baltserig heen en weer.

De sprong van de haas

Onder aan de dijk tegenover de kolonie, waar onze birders koperwieken zagen en vinken en mezen, zocht een haas, niet wetende dat hij voor de vogelaars niet beducht hoefde te zijn, een veilig heenkomen. Eerst tussen de bomen en daarna, met een nonchalante sprong, aan gene zijde van een 2 meter brede sloot. Bewonderend zagen de Garlicbirders deze prestatie aan; nog nooit zagen zij een haas die over water sprong.

De stampende meerkoet

Wat later stonden onze knofvogelaars op uitkijktoren De Tureluur. Smienten in de vijver beneê, canadese, grauwe, kol- en nijlganzen in de weiden rondom. Zij hoorden het geluid van een hardloper met platvoeten die over het asfaltweggetje kwam aangesukkeld. Klap!…klap!…klap!…echt snel was de loper niet. Eigenlijk was dit ook geen hardlopen….Birder D. keek naar beneden, op de vijver. En daar, aan de ondiepe oeverrand zag zij wie dat klappend geluid maakte: een meerkoet! Het beest stond daar en stampte steeds met een van zijn grote grijze voeten op het water. Rustig voor zich uit blikkend. Misschien gewoon omdat hij er zin in  had. Maar na de haas was ook dit een primeur voor The Garlicbirders: nooit eerder zagen zij een stampende meerkoet.

De pijlsnelle paring der buizerds

Verderop waar de haas over de sloot sprong is een grote, door bomen omsloten weide. In deze bomen hebben de Garlicbirders (die overigens vandaag geitenkaas op hun broodje hadden, moet kunnen) al vaak buizerds zien zitten. En ook vandaag zat er een, ver naar achteren. De birders zagen hoe het dier een zweefvlucht naar de grond leek te maken, met enkele trage vleugelslagen weer hoogte won en vervolgens met een soepele boog op een andere buizerd landde die daar op een boomtak zat. Ongeveer 1,5 seconde zat de ene buizerd op de rug van die andere. Toen klapwiekte hij tussen de bomen weg. Ja mensen, ook dat is de natuur. Moeder natuur kent geen fatsoen! De Garlicbirders waren voor het eerst in hun leven getuige van de paring van buizerds! Primeur nummer 3 vandaag!

De Volmaakte Sijsbeleving

Na eerst bij de kijkhut richting Oude Leede maar liefst 60 vers aangekomen grutto’s te hebben gezien en gehoord, wandelden de Garlicbirders weer door het parallellaantje waar zij eerder deze ochtend al een groep sijsjes hadden ontmoet. En nu vlogen er weer sijsjes om hen heen, zich tegoed doend aan eh,…bepaalde dingetjes van een zeker soort bomen. En tussen de sijsjes mengden zich groenlingen met hun stevige postuurtjes. En waarachtig, daar waren ook puttertjes in hun prachtige kleedjes, het rood en het geel en het zwart en het wit leken er vanaf te spetteren in het klare zonlicht. Maar van de sijzen waren er toch het meest. Ze vlogen van onder naar boven en van links naar rechts; van tak naar tak en van zaadbeurs naar zaadbeurs waar ze slingerend en ondersteboven aan de vruchten hingen. Op soms maar een paar meter van de vogelvrienden af. Hun zwart en geel en groen en grijs blikkerde door de nog vrijwel bladloze twijgen. En de lucht vulde zich met het innemend gepruttel van de putters, de lange krasserige tonen van de groenlingen, gezang van vinken en winterkoninkjes en het als een bergbeekje sprankelend gekwetter van de sijzen. De Garlicbirders hebben hier lang staan kijken en luisteren.

Bijzondere ontmoetingen, en stormschade...

Ja, lieve knofvogelvolgers, dan viel het met de regen deze zondag nog reuze mee. Zo althans dachten enkele Garlicbirders toen zij besloten zondagochtend een bezoek te brengen aan de pier van Hoek van Holland. Van het aangenaam uitwaaien en van de bijzondere ontmoeting die zij daar hadden volgt zometeen het relaas. Maar nu eerst een verslag van de zonovergoten wandeling die zij afgelopen vrijdag maakten rond de Slikken van Flakkee, zo ongeveer onder Melissant.
Sowieso is het daar altijd stil en rustig moet u weten. Afgezien van zeer hoog overvliegende vliegtuigen is er in dat gebied meestal niets anders te horen dan de geluiden van dieren en wind. Wij zouden u, beste lezer, bijna willen uitnodigen om daar ook die rust eens te ondergaan, maar ja, als u met z’n allen op die uitnodiging zoudt ingaan, dan is het gedaan met juist die aantrekkelijke rust. We laten het dus maar zo.
Op hun wandeling zagen onze Garlicbirders onder veel ander gevogelte 1 kluut (vroegkomer of overblijver?), een goudvink, een havik op een tak aan de bosrand, en, zeer verheugend, al een stuk of 5 jubelzingende leeuweriken! Reeën zien zij, zoals altijd daar, achter het weiland met de indrukwekkende Heckrunderen. En in dat weiland, naast kieviten en spreeuwen en een enkele buizerd, honderden plevieren. Goud- of zilverplevieren, daar willen de Garlicbirders vanaf zijn. Maar, en dat zult u direct begrijpen, de indrukwekkendste ontmoeting was die met een geluidloos op 5 meter afstand uit een greppel opvliegende waterral! O ja, ze hadden die ochtend al menigmaal het gekrijs van waterrallen gehoord. En eerder zagen zij al elders in den lande enkele malen deze elusieve, heimelijk levende vogel. Maar zo dichtbij! En vliegend! Van dit soort ontmoetingen gaat zelfs het meest geharde vogelaarshart sneller kloppen!
Die middag zagen zij in de Flakkeese Scheelhoek dan ook nog eens puttertjes en vinken en een goudhaantje. Om het af te maken.
En dan de zondag. Daar liepen zij, diezelfde Garlicbirders, eerst tegen de stormwind in (en heel even door hagel geteisterd) over de 2 km lange pier van Hoek van Holland. Op de Nieuwe Waterweg was het druk met schepen van divers formaat (zo staat de birders nog een kleurige, en pront hoog op de schuimende golven dansende coaster bij met hoge brug die chemicaliëncontainers vervoerde). Aan de lijzijde van de pier zagen zij achtereenvolgens 1 stoer drieteenstrandlopertje dat een wedstrijd ‘met de branding heen & weer-rennen’ met zichzelf hield; een handvol even stoere paarse strandlopers die over de basaltblokken glibberden, en, om het compleet te maken, ook een clubje steenlopers die de algenbedden aan het opschudden waren. Leuk! En daarmee was de wandeling al helemaal geslaagd. Maar er wachtte hun nog een grote verrassing bij de snackbarak aan het begin van de pier. Daar, op een strandje tussen de kribben, en duidelijk iets consumerend, stond een bonte kraai. Jawel, een bonte kraai! De eerste van zijn soort die de Garlicbirders in Nederland mochten treffen! Zo gewoon op hun Baltische en Schotse reizen, maar hier, waar op een schoolbord te lezen stond ‘ballen uit eigen keuken’, hier zo bijzonder! En dan toch weer in Hoek van Holland met zijn inmiddels geliquideerde huiskraaienkolonietje. Een klein beetje compensatie dan toch, deze bonte kraai.
Zo opgetogen waren de Garlicbirders over dit weekend, dat het hen niet veel deed toen er ’s middags een stuk daklijst van het verenigingsgebouw onder luid geraas op het balkon neerkletterde. Het stuk daklijst zat er overigens binnen een uur weer muurvast op. Nog een goeie actie van onze Garlicbirders!

'Hoe nu verder?’, avontuur bij Strijensas

Daar stonden de 2 Garlicbirders dan, bij een moddergeul die als pad diende langs een kletsnat land met kniediepe, nog met ijs bedekte plassen. Ze waren tot daar gekomen na een prettige, maar zompige tocht langs de oostelijke plassen in het Deltanatuurgebied langs het Hollands Diep bij Strijensas. Honderden wintertalingen en tientallen pijlstaarten hadden ze al gezien tussen alle andere eenden en de honderden grauwe ganzen; brilduikers, meeuwen, futen en aalscholvers; mezen die met hen waren meegevlogen. En nu wilden zij achterom, door het vloedbos. Links van hen prikkeldraad dat de Schotse hooglanders in het gebied binnen moest houden, rechts van hen een aaneenschakeling van diepe, nog beijsde plassen, en voor hen een als pad bedoelde moddergeul die bij hen traumatische herinneringen aan een wandeling door het moeras in Biebrza, Polen opriep.
Hoe nu verder? Teruggaan kon natuurlijk, maar dan zou de tocht van vandaag toch wel een teleurstellende worden. Maar door de modder verder was echt geen optie: Garlicbirder P. was bij een poging daartoe tot net iets onder de rand van zijn kaplaarzen in het slijk gezogen, de laarzen van birder D. waren zo’n 10 cm korter…
De moedige oplossing kwam van Garlicbirder D. Zij zag dat de grond aan gene zijde van het prikkeldraad veel minder zompig en nat was dan aan deze kant, een smalle strook weliswaar tussen draad en diepe plassen (eigenlijk al het Hollands Diep), maar ongetwijfeld beloopbaar. En zo geschiedde het dat onze knofvogelaars zich over het prikkeldraad werkten en langs het modderpad liepen tot waar dit weer begaanbaar werd. Daar wurmden zij zich weer door de heining heen. De Grote Modderhindernis was bedwongen!
Vlak daarop, als beloning leek het wel, vloog er een flinke, bruine vogel met trage wiekslag zo’n 30 meter voor hen op uit het veld om in het vloedbos te verdwijnen. Toen hij een bocht maakte en hen zo zijn profiel toonde, riepen beiden uit: roerdomp! Ja mensen, en zo was het: hun 4e visuele waarneming van deze mysterieuze vogel. Wat een geluk!
Nauw bekomen van dit opwindend gebeuren ziet D., en even later P., 3 reeën tussen de bomen in het moeras. Die zien haar ook, en hun witte spiegels verdwijnen dansend tussen de groenbemoste stammen. En dan klinkt er een geluid als de roep van een roofdier, een wolf of zo…Het duurt even, maar dan beseffen de Garlicbirders dat het geluid komt van een ree, dit is het blaffen waar deze hertjes bekend om staan. Nooit eerder hadden onze vogelvrinden dit gehoord!

Maar wacht, het avontuur ging nog verder! Het pad boog in al zijn modderigheid van het veld af, het moerasbos in. En daar, op en rond dit pad, graasden in totaal 8 hooglanders, groot en klein. Nu zegt bijvoorbeeld een Natuurmonumenten dat de minimale veilige afstand tussen mens en grote grazer 25 meter bedraagt. En dat je nooit achterlangs deze dieren dient te lopen. Inmiddels weten de Garlicbirders dat dit theorie is. In de praktijk zul je soms op veel kortere afstand langs deze roodbruine runderen moeten, ook achterlangs, en zeker als ze op je route staan. Wat de Garlicbirders ook weten, na een angstig treffen met een van deze dieren te Tiengemeten, is dat deze niet 100% betrouwbaar zijn.
En dan blijft dus een van de 8 runderen op het pad staan terwijl hij de Garlicbirders wel degelijk heeft gezien, sterker nog, terwijl hij hen nauwlettend volgt. Op dit soort momenten is het Garlicbirder P. die dan de ‘lead’ neemt. Hij zoekt rustig bewegend een weg zo ver mogelijk om het niet-wijkende dier heen, terwijl hij het op vriendelijke toon toespreekt in de trant van: ’Sta je daar zo lekker te grazen? Nou, wij lopen gewoon langs, heel rustig, zie je wel? En jij bent ook heel rustig, hè…’. Dit zonder het dier aan te kijken. Birder D., de meest getraumatiseerde, volgt hem, en kijkt ook het dier niet aan. En ook dit keer ging het goed, maar was het extra zwaar vanwege de moeilijke gang door modder en plassen. Spannend!
Verderop in het bos een tweede groep hooglanders op het pad! Er is hier meer ruimte voor een boog links om de dieren heen, blubberend en glibberend. Maar ook hier lopen de dieren niet zelf een stukje uit de weg. P. zet al zijn vocale talenten in om een sfeer van rust en goedwillendheid te creëren. D. doet nu ook mee: ‘ja, jullie zijn lief hè….wij zijn ook lief.’ Ook deze passage loopt goed af.
Bijna zijn ze het moerasbos uit als ze nogmaals een paar hooglanders op hun pad vinden. Twee jonge dieren dit keer die ook niet echt opzij gaan. Wat is er toch met die beesten? Maar ook nu komt het toch weer goed.

Was het tot dan toe zonnig, nu schoven er dunne, grijze wolken voor de zon. Maar dat deed er niet aan af dat de Garlicbirders nog mooie waarnemingen deden, zoals: de 3 putters op het prikkeldraad in volle kleurenpracht; of de zwart-witte vlucht van honderd kuifeenden; de slechtvalk wiens overvliegen een grote cirkel van verzenuwd rondzwemmende watervogels veroorzaakte. Het was een avontuurlijke en bijzondere dag!

En dan nog dit: Waar zijn de tafeleenden?

Dit jaar zijn de Garlicbirders er al 5 maal op uit geweest: Ackerdijk, Slikken van Flakkee, Kwade Hoek, Groene Strand/Westplaat en dan vandaag Strijensas. Alle tochten, zo is ons verzekerd, waren zeer de moeite waard, met in totaal vele waarnemingen. Een greep daaruit: baardmannetje, goudhaantje, groenling, staartmees, havik, waterral, kuifduiker, pijlstaart, ijsvogel, slechtvalk.
Maar wie ze ook waarnamen, niet die ene watervogel die er toch elk seizoen ook bij is tussen de kuifeenden en de smienten, de slobeenden en de talingen, de toppers, wilde eenden en de pijlstaarten, de bergeenden en de krakeenden, nee, tot nu toe zagen de Garlicbirders geen tafeleenden! Enig idee hoe dat zou komen? Stuur je theorie per e-mail naar de Garlicbirders!