Grootste...knaagdier van Europa

Er kan de Garlicbirders vast wel wat verweten worden, maar eenkennigheid in ieder geval niet. Zien zij een opvallende boleet of een volle struik hop, een grillig vergroeide den of een drukke hermelijn, zij zullen deze zeker hun onverdeelde aandacht schenken en genoegen putten uit de waarneming. Op hen is het aloude motto van dr. Fop I. Brouwer zeker van toepassing: ‘Alles wat groeit en bloeit en ons altijd weer boeit’. Natuurlijk is hun de vogelwereld bij uitstek lief, en wat deden de soms bijzonder goede waarnemingen van de vele broedtijddrukke grote bonte spechten hen vandaag deugd, daar in Klein profijt aan de Oude Maas. Of het virtuoze, vaak dadaïstische gezang van de zanglijsters die juist ook in dit gebied met zovelen bivakkeren. Mezenroep en vinkenslag, paartjes groenlingen, de nu bijna tamme merels vlak langs het pad…dit alles maakte al ruimschoots de ervaring goed van een in sportkledij voorbij hollend glutenvrij echtpaar waarvan de man op een door het wilgenbos galmend volume converseerde. Ja, met de spechten alleen al was het een topwandeling geweest, maar…bijna waren onze knofvogelaars de oude wilgenplantage alweer uit, of wat zagen zij daar in het water naast hun pad, met zijn brede achterhoofd met kleine hoge oortjes, ronde neus en donkere kraaloogjes die schuin achterwaarts hen observeerden?…Een bever! Geen muskus- of beverrat, maar onmiskenbaar een bever! 3 seconden lang zagen zij de kop van het knaagdier, en toen dook het onder, nog heel even een stukje rug tonend.
Onze Garlicbirders hebben nog een kwartier lang op het houten bruggetje bij de plaats der ontmoeting gezeten, lekker een knofbroodje wegwerkend en het laatste pakje chocomel van het seizoen. Natuurlijk zagen zij de bever niet meer. Maar er waren wel spechten en buizerds, en er was de warme herinnering aan de ontmoeting met het grootste knaagdier van Europa. Het was een goede dag geweest.