'Hoe nu verder?’, avontuur bij Strijensas

Daar stonden de 2 Garlicbirders dan, bij een moddergeul die als pad diende langs een kletsnat land met kniediepe, nog met ijs bedekte plassen. Ze waren tot daar gekomen na een prettige, maar zompige tocht langs de oostelijke plassen in het Deltanatuurgebied langs het Hollands Diep bij Strijensas. Honderden wintertalingen en tientallen pijlstaarten hadden ze al gezien tussen alle andere eenden en de honderden grauwe ganzen; brilduikers, meeuwen, futen en aalscholvers; mezen die met hen waren meegevlogen. En nu wilden zij achterom, door het vloedbos. Links van hen prikkeldraad dat de Schotse hooglanders in het gebied binnen moest houden, rechts van hen een aaneenschakeling van diepe, nog beijsde plassen, en voor hen een als pad bedoelde moddergeul die bij hen traumatische herinneringen aan een wandeling door het moeras in Biebrza, Polen opriep.
Hoe nu verder? Teruggaan kon natuurlijk, maar dan zou de tocht van vandaag toch wel een teleurstellende worden. Maar door de modder verder was echt geen optie: Garlicbirder P. was bij een poging daartoe tot net iets onder de rand van zijn kaplaarzen in het slijk gezogen, de laarzen van birder D. waren zo’n 10 cm korter…
De moedige oplossing kwam van Garlicbirder D. Zij zag dat de grond aan gene zijde van het prikkeldraad veel minder zompig en nat was dan aan deze kant, een smalle strook weliswaar tussen draad en diepe plassen (eigenlijk al het Hollands Diep), maar ongetwijfeld beloopbaar. En zo geschiedde het dat onze knofvogelaars zich over het prikkeldraad werkten en langs het modderpad liepen tot waar dit weer begaanbaar werd. Daar wurmden zij zich weer door de heining heen. De Grote Modderhindernis was bedwongen!
Vlak daarop, als beloning leek het wel, vloog er een flinke, bruine vogel met trage wiekslag zo’n 30 meter voor hen op uit het veld om in het vloedbos te verdwijnen. Toen hij een bocht maakte en hen zo zijn profiel toonde, riepen beiden uit: roerdomp! Ja mensen, en zo was het: hun 4e visuele waarneming van deze mysterieuze vogel. Wat een geluk!
Nauw bekomen van dit opwindend gebeuren ziet D., en even later P., 3 reeën tussen de bomen in het moeras. Die zien haar ook, en hun witte spiegels verdwijnen dansend tussen de groenbemoste stammen. En dan klinkt er een geluid als de roep van een roofdier, een wolf of zo…Het duurt even, maar dan beseffen de Garlicbirders dat het geluid komt van een ree, dit is het blaffen waar deze hertjes bekend om staan. Nooit eerder hadden onze vogelvrinden dit gehoord!

Maar wacht, het avontuur ging nog verder! Het pad boog in al zijn modderigheid van het veld af, het moerasbos in. En daar, op en rond dit pad, graasden in totaal 8 hooglanders, groot en klein. Nu zegt bijvoorbeeld een Natuurmonumenten dat de minimale veilige afstand tussen mens en grote grazer 25 meter bedraagt. En dat je nooit achterlangs deze dieren dient te lopen. Inmiddels weten de Garlicbirders dat dit theorie is. In de praktijk zul je soms op veel kortere afstand langs deze roodbruine runderen moeten, ook achterlangs, en zeker als ze op je route staan. Wat de Garlicbirders ook weten, na een angstig treffen met een van deze dieren te Tiengemeten, is dat deze niet 100% betrouwbaar zijn.
En dan blijft dus een van de 8 runderen op het pad staan terwijl hij de Garlicbirders wel degelijk heeft gezien, sterker nog, terwijl hij hen nauwlettend volgt. Op dit soort momenten is het Garlicbirder P. die dan de ‘lead’ neemt. Hij zoekt rustig bewegend een weg zo ver mogelijk om het niet-wijkende dier heen, terwijl hij het op vriendelijke toon toespreekt in de trant van: ’Sta je daar zo lekker te grazen? Nou, wij lopen gewoon langs, heel rustig, zie je wel? En jij bent ook heel rustig, hè…’. Dit zonder het dier aan te kijken. Birder D., de meest getraumatiseerde, volgt hem, en kijkt ook het dier niet aan. En ook dit keer ging het goed, maar was het extra zwaar vanwege de moeilijke gang door modder en plassen. Spannend!
Verderop in het bos een tweede groep hooglanders op het pad! Er is hier meer ruimte voor een boog links om de dieren heen, blubberend en glibberend. Maar ook hier lopen de dieren niet zelf een stukje uit de weg. P. zet al zijn vocale talenten in om een sfeer van rust en goedwillendheid te creëren. D. doet nu ook mee: ‘ja, jullie zijn lief hè….wij zijn ook lief.’ Ook deze passage loopt goed af.
Bijna zijn ze het moerasbos uit als ze nogmaals een paar hooglanders op hun pad vinden. Twee jonge dieren dit keer die ook niet echt opzij gaan. Wat is er toch met die beesten? Maar ook nu komt het toch weer goed.

Was het tot dan toe zonnig, nu schoven er dunne, grijze wolken voor de zon. Maar dat deed er niet aan af dat de Garlicbirders nog mooie waarnemingen deden, zoals: de 3 putters op het prikkeldraad in volle kleurenpracht; of de zwart-witte vlucht van honderd kuifeenden; de slechtvalk wiens overvliegen een grote cirkel van verzenuwd rondzwemmende watervogels veroorzaakte. Het was een avontuurlijke en bijzondere dag!

En dan nog dit: Waar zijn de tafeleenden?

Dit jaar zijn de Garlicbirders er al 5 maal op uit geweest: Ackerdijk, Slikken van Flakkee, Kwade Hoek, Groene Strand/Westplaat en dan vandaag Strijensas. Alle tochten, zo is ons verzekerd, waren zeer de moeite waard, met in totaal vele waarnemingen. Een greep daaruit: baardmannetje, goudhaantje, groenling, staartmees, havik, waterral, kuifduiker, pijlstaart, ijsvogel, slechtvalk.
Maar wie ze ook waarnamen, niet die ene watervogel die er toch elk seizoen ook bij is tussen de kuifeenden en de smienten, de slobeenden en de talingen, de toppers, wilde eenden en de pijlstaarten, de bergeenden en de krakeenden, nee, tot nu toe zagen de Garlicbirders geen tafeleenden! Enig idee hoe dat zou komen? Stuur je theorie per e-mail naar de Garlicbirders!